Co gallo do Día das Letras Galegas e coma
veño facendo desde fai uns anos, publico un dos meus poemas. Tamén aproveito
para contar unha historia que me acaeceu
fai máis de 22 anos:
Un día de esmorga estabamos uns amigos
filosofando dos novos estudos e facendo barullo, nunha coñecida tasca de Noia
(a de Avilés). Xa nos botaban porque comezamos a cantar. Ó ir a barra para
pagar, había uns homes falando de poesía. Ca valentía da xuventude animada por
un pouco de viño, metinme na conversa. Chegou un momento no que dixen que eu
era poeta e que non me servía para nada. Un deles díxome que da poesía tamén se
podía vivir. Así púxome a seguinte
proba: si lle escribía un poema que lle gustase estaba disposto a comprarmo.
Nun pano escribín unhas liñas nas que con
algo de rimo, pouca rima, sen métrica, expresei o primeiro que me pasou
naquel momento pola cabeza: sentir... sentir... ser... non recordo máis. Coma esperaba, aínda que sorprendentemente,
gustoulle. Entón repetiume a pregunta, seguro que mo queres vender? E puntualizou,
en canto o fagas van a ser meus. Asentín, aínda con un pouco de dúbida, pero
aproveitei para trocalos pola conta.
Foi a primeira e ata a fecha última vez que
gañei algo material cá poesía. Pasou o tempo e sigo sen crer nas súas palabras,
aínda que nunca intentei seguir o seu consello. Anos despois decateime de que aquel
home era Antón Avilés de Taramancos.
Aquí tendes outro exemplo das miñas liñas,
trocando aquel pano tan ben pagado por este post no blog:
Debuxo da vida
A pluma caída debuxa no vento,
a estela efémera das nosas vidas,
ilusión de alas abatidas,
aire da mestura do noso alento.
Días de vivos cores e contento,
glorias das experiencias tidas,
as sombras e lóstrego das feridas,
é lume que forxa o sentimento.
No silencio das noites douradas,
o movemento das follas nas pólas,
líquido encontro de peles molladas.
Busca o amor das estrelas encantadas,
voa polo mundo de cegas gaiolas,
feitas por homes con pedras cravadas.
* * * * * *
